شریعت برای ما حکم آینه را دارد که در آن می‌توانیم گناه و ناپاکی‌های وجود خود را ببینیم. خدا به‌خاطر مرگ و رستاخيز عیسی مسيح، ما را بر آن قدرت محکوم کنندۀ گناه و شریعت پیروز کرده است.‏

مسیح، امید بنی‌اسرائیل بود اگرچه بسياری از آنها او را رد کردند. اما هرکس به مسيح و واقعيت مرگ و قيام او ايمان بياورد، از‌لحاظ روحانی زنده می‌شود و دلی تازه و اميدی زنده می‌يابد.‏

هر سه جنبۀ احساس و اعمال و آداب، مهم هستند ولی کافی نمی‌باشند. آن چیزی که این‌ها را معنا‌دار می‌کند درست اندیشیدن برطبق کلام خدا است.‏

خدا همه‌چیز را زیر پای مسیح قرار می‌دهد ازجمله شیطان و مرگ را. عیسی مسیح بر آن‌ها پیروزی پیدا می‌کند و خود را در‌اختيار پدر قرار خواهد داد تا خدا کل در کل باشد. ‏

شاید درحال‌حاضر در جامعه و شهر ما، کلیسا به نوعی فداکاری یا عمل خاص نياز داشته باشد و ما باید تحت هدایت روح خدا و به‌طرزی حکيمانه آن کار را برای بنای کلیسای خدا انجام دهیم.‏

سنگ محکی که در‌مورد عطايای روحانی باید داشته باشیم و خود را نيز با آن بسنجیم این‌است‌که، دراثر استفاده از این عطایا، کليسای خدا بنا و تقويت شود و نام مسيح خداوند جلال يابد.‏

عطایای روحانی را خدا به کليسا بخشيده تا برطبق تعاليم کتاب مقدس برای منفعت همگان مورد استفاده قرار گيرند. اين سه چیز باقی می‌ماند، ایمان، امید و محبت اما بزرگترین‌شان محبت است.‏

اگر به‌دنبال این هستید که خدمت کنید اما انگیزۀ شما خداپسندانه نباشد و محبت نداشته باشيد بلکه سودجو و درپی منفعت باشيد، بدانید افرادی که این‌گونه با خدا وارد معامله می‌شوند همیشه بازنده هستند.‏