In deze aflevering vertel ik meer over waarom en hoe je no contact gaat met je ouder of met je kind. Ook deel ik mijn ervaring op dit gebied. "Maar het blijven toch je ouders!” of "Het is je kind" is een veelgehoorde reactie als een (volwassen) kind aangeeft geen contact meer met ouders te hebben of een ouder met hun kind, maar wat als ouders (emotioneel) nooit beschikbaar zijn (geweest) voor een kind of het kind zo destructief is door verslaving of door teveel trauma's. Wat als ouders vooral druk met zichzelf en hun eigen onvervulde innerlijke wensen zijn? Wat als ouders deze innerlijke tekorten op hun eigen kroost verhalen? Geen kind of ouder zal ‘zomaar’ besluiten het contact met ouders of hun kind te verbreken. Kinderen of ouders die hiervoor kiezen zijn over het algemeen juist niet egoïstisch of gemakzuchtig. Deze kinderen of ouders hebben een leven lang geprobeerd het ‘juiste’ te doen. Een leven lang geprobeerd de ouder(s) tevreden te stellen of de ouder heeft toxic gedrag van hun kind lang genoeg gepikt. Zij voelen zich betrokken en verantwoordelijk voor alles en iedereen. Zij hebben kritiek, vernedering, verwaarlozing, misbruik, agressie, pesterijen en onveiligheid doorstaan die kinderen of ouders uit functionele gezinnen zich niet in kunnen denken. Bedenk, voordat je een oordeel velt over iemand die het contact met ouders of kind verbroken heeft, omdat je dit onbegrijpelijk vindt, je dit waarschijnlijk niet begrijpt omdat je een ‘lucky one’ uit een functioneel gezin bent. Het getuigt juist van een enorme kracht en enorme moed van deze kinderen of ouders om ondanks de vooroordelen en de bijbehorende eenzaamheid deze keuze te maken.