“In [de natuurtoestand] is er geen plaats voor doelgerichte arbeid, want het is niet zeker dat deze resultaat zal hebben; er is dan ook geen landbouw; geen scheepvaart, en geen gebruik van goederen die over zee kunnen worden aangevoerd; geen architectuur; geen werktuigbouw, om dingen te verplaatsen en verwijderen die veel kracht vergen; geen kennis van het aardoppervlak; geen tijdrekening; geen beeldende kunst; geen letterkunde; geen maatschappelijk leven; en, wat het ergste is, een voortdurende angst voor, en dreiging van een gewelddadige dood; het menselijk bestaan is er eenzaam, armoedige, afstotelijk, beestachtig en kort.”

Op deze manier benadrukte de politiek filosoof Thomas Hobbes het belang van een sociaal contract en een soeverein.

Waarom is het volgens Hobbes noodzakelijk om aan zelfbinding te doen en ons “recht op alles” op te geven?

Waarom mogen contractanten niets van de soeverein eisen en hem niet bevragen?

En hoe is Hobbes zowel in het licht van de internationale als nationale politiek nu buitengewoon relevant?

Te gast is Bert van den Brink

De denker die centraal staat is Hobbes

“Probeer eens hoe het leven van een goed mens je afgaat, iemand die tevreden is met wat hem wordt toebedeeld uit het grote geheel en die niet meer nodig heeft dan zijn eigen rechtvaardig handelen en goede wil”

Met deze protreptische woorden spoort Marcus Aurelius zichzelf en uiteindelijk ons aan.

Is Marcus Aurelius hét voorbeeld van een filosoof-koning, zoals Plato voor ogen had?

Hoe kan je eigen slechte gedrag uitgroeien tot een zieke plek in de kosmos?

En waarom is stoïcijnse filosofie uiteindelijk ook een sociale filosofie?

Te gast is Dennis de Gruyter

De denker die centraal staat: Marcus Aurelius

"De hele persoon wordt niet gevonden binnen de filosofie; de totaliteit van de mens wordt niet gevonden met poëzie. In poëzie komen we de concrete, individuele mens rechtstreeks tegen. In filosofie de mens in zijn universele geschiedenis, in zijn wens om te zijn. Poëzie is ontmoeting, meesterschap, ontdekking door genade. Filosofie zoekt, onderzoekt, geleid door een methode."

Op deze manier benadrukte de Spaanse filosoof en schrijver Maria Zambrano het belang van de dialoog tussen filosofie en poëzie.

Hoe moet volgens Zambrano deze verhouding eruit zien?

Wat heeft de figuur van Antigone ons vertellen over het onschuldige slachtoffer?

En waarom moet de persoonlijke biografie van een filosofie juist doorklinken in zijn of haar denken?

Te gast is Thomas Crombez

De denker die centraal staat: Zambrano