این اپیزود ناداستانی درباره ی مرزهای بین ما دانشگاه آزادی ها با خودمان ،با دیگر دانشگاه ها و با سراسر جهان است .مرزهایی که ما را تبدیل به دو نیمه کرده …..
نویسنده و راوی دکتر سپبده اربابی استاد دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران

اپیزود یازدهم دکلمه ی اشعاری است سروده ی شاعر آلمانی خانم مارگوت بیکل که به قلم توانای زنده یاد احمد شاملو به فارسی ترجمه شده و با صدای خود او و با همنوازی زنده یادبابک بیات اجرایی شنیدنی شده است .این اشعار و موسیقی در سال ۱۳۶۵ برای اولین بصورت کاست منتشر شد و تاثیر بسیار عمیق و ماندگاری بر من و بر هم نسلی های من که نوجوانان و جوانان دهه شصت بودیم گذاشت و شاید کلیدی بود برای قدم نهادن نسل های بسیاری در مسیر رسیدن به سلامت حرفه ای به همین مناسبت این اشعار را شبی در سکوت جنگل حرای جزیره زیبای قشم با بداهه نوازی پیانو ی پیمان یزدانیان و کمانچه ی حسام ایرانلو بازخوانی کرده ام به این امید که اصل اثر توسط نسل نو ،اندیشه ها و افق های نو شنیده و بکار گرفته شود .

با صدای سپیده اربابی بیدگلی

«مهین بانو تمام این مدت نگاه کرده بود ،بدون پرسش یا اعتراض یا ابراز وجود .دیده بود که مردمان غریبه در اتاق های خانه اش می چرخند و لب تر نکرده بود .نشسته بود کنجی پای دیوار ،روی قالی بزرگ تبریز ،یادگار اجدادی و دستش را با حسرتی پنهانی ،کشیده بود به گل های مخملی فرش و طرح های رنگین طلایی …ته مانده ی روزهای پیشین ….آخرین تماس سر انگشتانش با آن جسم مانوس قدیمی مثل دست کشیدن به بدنی نیمه گرم ،در واپسین لحظات زندگی ،و چنگ انداخته بود به ریشه های رومیزی که نگهش دارد یک آن و‌چشمش دویده بود به دنیال کاسه های گل مرغی ،که دست به دست می گشت و چراغ های پایه بلند روسی که به فروش رفته بود ،خواسته بود بگوید :نه !بقچه های ترمه و آینه ی عقده را نمی دهم …….»

داستان دومین اپیزود از فصل دوم منشور ، ناداستانی است به قلم خانم گلی ترقی درباره ی هنجارها‌ و ناهنجارهای زندگی سالمندی و لمس حقوق و چارچوب های اخلاقی در ارتباط با این قشر اسیب پذیر جامعه .مبحثی که این ترم برای نخستین بار به مباحث درس اخلاق و قوانین داروسازی اضافه کرده ام و از همکار عزیزم جناب آقای دکتر ریاحی متخصص اخلاق پزشکی خواهش کرده ام در این خصوص با بچه ها گفتگو داشته باشند .
برای لمس عمیق تر ابعاد این موضوع پرچالش دنیای امروز و دیروز داستانی کوتاه به قلم نویسنده ی محبوبم گلی ترقی را هم خوانده ام و هم بسیار با خط به خطش گریسته ام که شنیدنش شاید خالی از لطف نباشد .
با صدای سپبده اربابی بیدگلی